به نظر می رسد پروتئین همیشه بخشی از کلید موفقیت طعمه کپور است، اما سردرگمی زیادی در مورد استفاده از مواد تشکیل دهنده وجود دارد! چگونگی و چرایی استفاده از پروتئین های کامل و تیمار شده برای ایجاد طعمه های خانگی فعال پیش هضم شده، پروبیوتیک و پری بیوتیک در سطح جهانی کاملاً حیاتی است که تا حد امکان درک کنید تا واقعاً نتایج خود را به حداکثر برسانید! همین الان بخوانید و شکارهای خود را تغییر دهید!
ماهیگیران از زمانی که آیزاک والتون از گوشت خرگوش استفاده می کرد، از پروتئین به عنوان اساس طعمه های خود استفاده می کردند. فرقه طعمه پروتئین شیر با پروتئین بالا در دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد باعث شد تا افراد بیشتری به طور جدی فکر کنند که پروتئین های کامل مانند کازئین برای موفقیت ماهی کپور بزرگ حیاتی است. اما طعمه های پروتئینی بسیار بیشتر از استفاده از پروتئین های کامل است!
در سال‌های اولیه صید ماهی کپور، به عنوان مثال، در دهه هفتاد، زمانی که من ماهیگیری کپور را شروع کردم، از طعمه‌های بسیار ساده و در عین حال پیچیده برای کپور به نام «خاص» استفاده می‌کردیم که طعمه‌های خمیری بودند که عمدتاً و از قضا، از طعمه‌های پرکاربرد ساخته می‌شدند. مواد تشکیل دهنده امروز بزرگترین تفاوت در دستور العمل های طعمه در آن زمان این بود که بیشتر ماهیگیران از آب در طعمه های خود استفاده می کردند. اما بعداً افراد بیشتری از تخم مرغ ها برای چسباندن خمیرهای مخصوص خود به یکدیگر استفاده کردند زیرا این ماده نسبتاً نامحلول طعمه های خمیری را در برابر ماهی آفات بادوام تر و ماندگارتر می کرد.
سپس ایده گرم کردن طعمه های خمیری واقعاً مطرح شد و به جای استفاده از طعمه های خمیری که معمولاً از اندازه توپ گلف تا اندازه یک پرتقال بودند، اندازه طعمه ها به طور چشمگیری به قطر کمتر از 25 میلی متر کاهش یافت. در مرحله استفاده از تخم مرغ و طعمه های جوشان، طعمه های کپور به نام «بویلی» معروف شدند. در این مرحله و در حوالی این زمان، پیشرفت‌های زیادی در حال آشکار شدن بود که همگی منجر به پیشرفت‌های بزرگی در صید کپور بسیار بیشتر در مقایسه با انجام کارها به روش‌های تصادفی‌تر شد. ماهیگیری کپور بسیار روشمندتر شد زیرا ماهیگیران بیشتر و بیشتر آزمایشات و تحقیقات روشمندتری را انجام دادند.
رویکرد پروتئین شیر فرد ویلتون بسیار گسترده شد و ماهیگیران دریافتند که استفاده از پروتئین های شیر مانند کازئین های محلول برای چسباندن طعمه های خود به این معنی است که طعمه های آنها در برابر گونه های آفات فوق العاده مقاوم هستند و به جای استفاده از خمیرها و ریخته گری مجدد هر 30 دقیقه. ماهیگیران می‌توانستند یک شبه بیرون بیاورند و ماهی بگیرند، زیرا می‌دانستند طعمه‌هایشان اگر صبح گرفته نشود، معمولاً دست نخورده خواهد بود.
اما جوشاندن طعمه‌ها و انعقاد پروتئین‌های گلوبولین در خمیرهای مخصوص به این معنی بود که حیاتی‌ترین قسمت‌های طعمه‌ها به دلیل اینکه به شدت کمتر محلول می‌شدند قفل می‌شدند و این امر باعث شکست عمل اولیه طعمه‌ها یعنی تبدیل شدن به محلول و تولید غلظت بسیار قابل توجهی می‌شود. شیب محرک های تغذیه، جذب کننده ها و غیره در ستون آب!
کلید موفقیت طعمه در اندازه واقعی مولکول‌ها یا تکه‌های اطلاعاتی است که کپور به روش‌های مختلف شیمیایی و بیوشیمیایی تشخیص می‌دهد و به آنها واکنش نشان می‌دهد و به روش‌هایی که آب با چنین جنبه‌های ظریف طعمه شما در عمل واکنش نشان می‌دهد. طعمه ها در محلول کار می کنند. درک این موضوع از اهمیت بالایی برخوردار است. و این تنها راهی است که کپور می تواند طعمه های شما را غیر از فاصله نزدیک با دید یا وسایل شنیداری یا وسایل الکتریکی ظریف تشخیص دهد.
اما از نظر شیمیایی، کپور معمول‌ترین موادی را که برای پاسخ‌های تغذیه‌ای محرک هستند، از طریق برهمکنش بخش‌های بسیار ریز مولکول‌ها که با پروتئین‌ها و لیگاندهای سطح کانال یونی برهمکنش می‌کنند، شناسایی می‌کند، به عنوان مثال در سیستم بویایی، به عنوان مثال، ترکیبی از اسیدهای آمینه در محلول. گیرنده را به گونه‌ای فعال می‌کند که سیگنال‌هایی را به مغز کپور در ناحیه مناسب ارسال می‌کند که باعث حرکت و واکنش‌های تغذیه می‌شود و باعث می‌شود ماهی‌ها به دنبال منبع مواد محلول شوند که در حال تجربه هستند.
آنها این کار را برای تعیین اینکه آیا یک محرک یک فرصت یا تهدید است انجام می دهند. طعمه های کپور می تواند هر دو باشد! هدف شما از ایجاد طعمه، ایجاد منبع غذایی نیست، بلکه ارائه یک محرک تغذیه واقعی بسیار قوی است که در واقع ممکن است فاکتورهای مفیدی برای ماهی داشته باشد، اما در درجه اول قلاب شما را به دهان ماهی ها می رساند (بدون سیر کردن آنها!)
تهیه منبع تحریک به روش های پیشرفته واقعاً به حداکثر رساندن و بهینه سازی داخلی و خارجی یک هنر خوب است و نیاز به آزمایش و تجربه ترکیب سطوح و غیره، مواد، افزودنی ها، تقویت کننده ها، فرآیندها و غیره دارد. با این حال، میانبرهای آسانی وجود دارد. به نظر می رسد ماهیگیران مدرن به دنبال راه های میانبر سریع تر به شکل محصولاتی هستند که در قفسه قرار دارند. اما استفاده از این ها به سادگی ماهیگیر را در قدرت شرکت های طعمه و سیاست های قیمت گذاری آنها و به هوس مدهای مدام در حال تغییر می گذارد!
طعمه‌های ماهی کپور در ابتدا بر اساس پروتئین‌های محلول شیر و سخت‌شده توسط آب پنیر محلول و کازئین‌ها و غیره و چسبانده شده با تخم‌ها به عنوان اوج طراحی طعمه کپور در نظر گرفته می‌شد. ماهیگیرانی که از چنین طعمه های پروتئینی استفاده نمی کنند در واقع مورد احترام قرار نگرفته و به عنوان نادان تلقی می شوند! اما در نهایت مشخص شد که تئوری های تغذیه ای که منجر به انقلاب طعمه با پروتئین بالا شد، حفره های زیادی داشتند. به عنوان مثال، کپور فقط ظرفیت محدودی برای هضم و جذب پروتئین های شیر فراتر از یک نقطه خاص دارد. رضایت یک مشکل عمده در استفاده از بویلی های با پروتئین بالا است. در هر زمان چند تخم مرغ می توانید بخورید؟
در واقع در سال‌های اولیه طعمه‌های پروتئین شیر اصلی، اغلب فقط خمیرهایی بودند که با آب مخلوط می‌شدند که شاید نیم ساعت روی قلاب دوام می‌آورد. و در آن روزها خمیرهای نرم البته مطلوب بودند، زیرا می‌توانستید خیلی راحت‌تر از زمانی که طعمه‌ها سخت بودند، نقطه قلاب خود را از طعمه‌های نرم جدا کنید! استفاده از انواع مواد تشکیل دهنده ای که طعمه ها را محکم می کند اما آنها را واقعاً سخت می کند، از برخی جهات زمانی که طعمه های بسیار سختی را تولید می کردند، مشکل بیشتری ایجاد کرد.
برای مثال، یکی از ایده‌های استفاده از طعمه‌هایی با کازئین بالا این بود که بردن طعمه‌های قلاب‌دار به دهان کپور بسیار سخت‌تر است و احتمال بیشتری برای قلاب کردن ماهی‌ها به این روش با استفاده از طعمه‌های سخت سنگی وجود دارد. این البته در شرایطی از زمان بود، زمانی که طعمه‌های بیشتری بسیار نرم‌تر و به شکل خمیری هنوز بودند.
این روزها اوضاع برعکس شده است. ماهی‌های محتاط به‌مراتب راحت‌تر با طعمه‌های نرم صید می‌شوند تا طعمه‌های آب‌پز یا بخارپز با سطح صاف! کپور می تواند به راحتی چگالی و ویژگی های حرکتی و سایر ویژگی ها و غیره طعمه های سخت را حتی بدون تماس با لب ها مرتب کند. آنها می‌توانند آنها را باد بزنند، آنها را بادبزنند، حتی پهلوهایشان را روی آنها بغلتانند یا آنها را بلند کنند یا با استفاده از باله‌ها آنها را باد کنند. کپور به راحتی می تواند تشخیص دهد که طعمه به دلیل وزن قلاب به طرز مشکوکی شناور است یا بیش از حد سنگین است یا به طریقی بسته شده است!
بیشتر طعمه‌هایی که در دهان گرفته می‌شوند و منجر به قلاب می‌شوند، بدون اینکه ماهی‌ها در حال دویدن باشند، از دهان بسیاری خارج شده‌اند، زیرا بسیاری از ماهی‌ها به سادگی قلاب‌ها را بدون حرکت یک اینچ از موقعیت مکیدن طعمه بیرون می‌کنند! بخشی از راه برای شکست دادن چنین ماهی‌هایی این است که طعمه‌های پخته شده را به مدت 24 ساعت در آب دریاچه بگذارید تا میکروارگانیسم‌ها برای تجزیه پروتئین‌های موجود در طعمه دست به کار شوند، درست همانطور که طعمه‌های رایگان بیرون گذاشته و به مدت 24 ساعت باقی می‌مانند. روی بستر دریاچه
به طور کلی بیشتر ماهیگیران آنقدر بی تاب هستند که طعمه های قلاب خود را به مدت 2 روز بیرون نگذارند. بنابراین ماهی توسط ماهیگیران به این انجمن آموزش داده شده است که طعمه های شسته شده معمولاً برای مصرف بی خطر هستند!
اما نکته جالب اینجاست که کپورها نیز مشروط به مصرف طعمه های شسته شده هستند زیرا در واقع مصرف این طعمه ها در مقایسه با طعمه های تازه از نظر انرژی کارآمدتر است! طعمه ها صرفاً در مورد غذا نیستند، بلکه کاملاً در مورد تحریک پاسخ های واقعی تغذیه هستند!
شما می‌توانید طعمه‌ای به اصطلاح غذایی محرک واقعاً مغذی داشته باشید که کپور به سادگی حاضر به تغذیه از آن نیست زیرا یا جنبه‌هایی از آن را با خطر مرتبط می‌کند. یا ممکن است ماهی کپور بیش از حد از آن تغذیه شده باشد، بنابراین نیازی به تغذیه ای که روش های استاندارد فرمولاسیون و فرآوری طعمه های غذایی آماده یا خانگی ارائه می کند، ندارند!
موقعیت‌های بسیار زیادی در دریاچه‌ها وجود دارد که در آن طعمه‌های غذایی مشابه زیادی استفاده شده است که ماهی‌ها عمدتاً برای تغذیه از طعمه‌های غذایی تازه محتاط هستند و واقعاً تنها زمانی با اطمینان از آنها تغذیه می‌کنند که چنین طعمه‌هایی برای مدت قابل توجهی در بستر دریاچه قرار داشته باشند. . منظورم زمان کافی برای میکروارگانیسم هایی مانند باکتری های بی هوازی است تا جنبه های تخلیه انرژی بیشتر، پروتئین ها را به اسیدهای آمینه آزاد، اسیدهای آلی و غیره تجزیه کنند.
این میانبر انرژی در هضم سنگ بنای مهم موفقیت طعمه کپور است. این تفاوت بین تغذیه ماهی و سیر کردن آنها و ایجاد شرایطی است که طعمه های رایگان شما در زمان واقعی مهار می شوند و حداکثر تعداد ممکن را القا می کنند. این تفاوت بین ساختن پروتئین شیر جوشان با پروتئین بسیار بالا و ماهیگیری تازه آنها در برابر طعمه هایی است که تا حدی از قبل هضم و درمان شده اند. تفاوت در عملکرد طعمه و نتایج گرفتن بسیار زیاد است!
تعدادی از ماهیگیران از مونوسدیم گلوتامات به عنوان تقویت کننده طعم در طعمه های خود استفاده می کنند. اساساً این یک نمک مصنوعی گلوتامات است که توسط کارل هنریش ریتاوزن با درمان گلوتن گندم با اسید سولفوریک کشف شد. گلوتن گندم یک چسب پایه است که در طعمه‌های خمیری مخصوص قبل و در حوالی زمانی که تخم‌ها برای اولین بار توسط تعداد فزاینده ماهیگیران کپور برای بستن طعمه‌هایشان استفاده شد، استفاده می‌شود.
گلوتن گندم یک اتصال دهنده عالی است اما مخصوصاً برای کپور قابل هضم نیست و مواد طعمه را به طور نامطلوبی در یک ماتریکس نسبتا نامحلول محبوس می کند (همانطور که تخم مرغ مایع و پودر شده نیز وجود دارد).
من شخصاً از استفاده از تخم مرغ به هر شکلی اجتناب می کنم زیرا این طعمه ها بیش از حد طعمه ها را قفل می کنند. از آنجایی که گلوتن گندم این روزها به مراتب کمتر مورد استفاده قرار می گیرد، در واقع بخش ارزشمندی از زرادخانه طعمه سازی شما در طعمه های اتصال بدون تخم مرغ را تشکیل می دهد. من شخصاً مواد دیگری را ترجیح می دهم، اما دلیل استفاده از گلوتن گندم در اینجا به عنوان مثال این واقعیت است که شکل نمک یک اسید آمینه، اسید گلوتامیک، اسید هیدرولیز شده یا از کل پروتئین به شکل آزاد آمینو تقسیم شده است. اسید. این شکل از پروتئین تقسیم شده، اسیدهای آمینه و پیوندهای پپتیدی شکسته، اشکالی هستند که کپور حتی در غلظت های نسبتاً کم به راحتی تشخیص می دهد! (اسید گلوتامیک نمونه کاملی از یک محرک تغذیه واقعی است!)
تمام پروتئین هایی که در طعمه های کپور خود استفاده می کنید حاوی اسید گلوتامیک هستند. و می توانید شکافته یا پیش هضم یا آنزیم کنید یا از اشکال هیدرولیز شده پروتئین ها برای ترکیب طعمه های خود و تحریک تغذیه با غلظت های بالای آنها استفاده کنید و از استفاده از MSG که در واقع باعث خونریزی میکرو در مکان های گیرنده مغز می شود (همانند آسپارتام) اجتناب کنید. و شیرین کننده های مصنوعی مبتنی بر آسپارتام مانند Splenda!)
برای اینکه طعمه های غذایی خود را برتر نشان دهید، باید مواد پروتئینی خود را تا حد امکان به آمینو اسیدهای آزاد تقسیم کنید تا مقدار زیادی از آنها را در طعمه های خود ایجاد کنید. این جنبه از پروتئین شما در طعمه های شما همان چیزی است که شسته شده و تغذیه واقعی را تحریک می کند!
دو مورد از مهم ترین و برتر ترین مواد تشکیل دهنده طعمه کپور عبارتند از کازئینات کلسیم (کازئین محلول) و پروتئین ماهی تیمار شده با آنزیم. بسیاری دیگر از مواد هیدرولیز شده و تحت درمان با آنزیم وجود دارند که می توان از آنها استفاده کرد، از جمله کرامین، کراتین هیدرولیز شده، پودر کبد تیمار شده با آنزیم و مخمرهای غلیظ.
برخی از پرمصرف ترین موادی که با استفاده از اسیدها در صنایع غذایی برای بهبود چشمگیر طعم، طعم، خوشمزگی و مصرف تقسیم می شوند عبارتند از: ذرت، برنج، گندم، کلزا و انواع حبوبات (از جمله سویا). از این واقعیت برای تحریک ذهن خود استفاده کنید. احتمالاتی را در نظر بگیرید که چگونه جنبه های طعمه های خود را تقسیم کنید تا به طور جدی تحریک تغذیه طعمه های خود را بهبود بخشید (فراتر از عوامل هضم “طعمه غذایی” صرف!)
تحریک تغذیه همیشه باید اول باشد! طعمه های شما باید تا حد امکان در سریع ترین زمان ممکن در زمان واقعی نیش ایجاد کنند. درک این موضوع و بهینه سازی و به حداکثر رساندن آن به روش های منحصر به فردی که می توانید بسیار مهم است! در کتاب‌های الکترونیکی اسرار طعمه‌های طعمه‌های آماده و طعمه‌های خانگی منحصربه‌فرد من، اطلاعات بسیار قوی‌تری است که به وب‌سایت منحصربه‌فرد من (Baitbigfish) مراجعه کنید و برای جزئیات معاملات کتاب‌های الکترونیکی من، بیوگرافی من را در زیر ببینید!
توسط تیم ریچاردسون